Ik had contact met een student die al tijden bezig was met afstuderen. En dan bedoel ik ruim buiten de vier jaar die de opleiding zou moeten duren. Gelukkig had hij zijn leven al goed op orde, maar hij wilde toch voor de vorm wel een papiertje halen. De opdrachten uitvoeren ging naar eigen zeggen altijd vanzelf.

Het probleem leek het inleveren te zijn. Het inleveren van het werk moest natuurlijk digitaal, systemen en zo. Zelf stond hij voor de klas, dus voorbereidingen maken en feedback ontvangen was hem niet onbekend. Daarnaast speelde hij ook nog in een band, weer een situatie waarin feedback duidelijk aanwezig is.

Wat was het dan met het inleveren van werk? Natuurlijk, alles kan altijd net een beetje beter, maar een acht of een negen maakt voor een diploma niet uit. Na een half uur ervaringen uitwisselen en goed luisteren begon het mij op te vallen dat het inleveren één aspect mist: het menselijke aspect.

Zelfs als je een document in persoon overhandigd krijgt, krijg je als student al informatie. Hoe is de houding van de persoon bij wie je het inlevert? Legt die persoon het meteen op een grote stapel of besteedt die persoon aandacht aan wat je hem/haar gegeven hebt? Toen dat de student helder werd, viel er een last van zijn schouders. Hij wist nu wat hij miste en kon er nu voor kiezen om het digitaal in te leveren of het in persoon te doen.

Luisteren, relaties zoeken in een grote wirwar van informatie en die relaties vervolgens teruggeven. Ik zie het echt als een sport.

Heb je ook zin in een andere kijk op de wereld om je heen, neem eens contact op.